دلـتـنـگی مـرا به تـمـاشـا گـذاشتــه است           اشكی كه روی گونۀ من  پا گذاشته است

هــمـزاد با تــمـامی تــنهـایـی مـن اسـت           مردی كه سر به دامن صحرا گذاشته است

این كیست این كه غربت چشمان خویش را؟           در كولـه‌بـار خستگی‌ام جـا گذاشته است

این كیست این كه این همه دل‌های تشنه را؟           در خشك سال عـاطفه تنها گـذاشته است

خورشید چشم اوست كه هر روز هفته را           چـشم انتظارمشـرق فـردا گــذاشته است